Nasza parafia

Prawdziwym skarbem wąbrzeskiej fary jest obraz Matki Bożej. Niepokalana (Immaculata) depcze głowę węża, w prawej dłoni trzyma białą lilię, a Jej głowę otacza aureola z gwiazd dwunastu (por. Ap 12,1). Cześć Maryi w prastarej wąbrzeskiej parafii kwitła na długo przed przybyciem obrazu. W 1593 roku powstało tu Bractwo Literackie. Jego prawa i obowiązki zatwierdził w Lubawie biskup Piotr Kostka. Jednym z głównych celów Bractwa było szerzenie kultu Matki Bożej poprzez m.in. uczestnictwo w niedziele i święta w uroczystej Mszy wotywnej o Bogurodzicy oraz śpiewanie po łacinie Godzinek ku czci Panny Maryi. W 1667 roku w miejsce Bractwa Literackiego erygowano w Wąbrzeźnie Bractwo Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Zatwierdził je w 1684 roku papież Innocenty XI. W roku 1993 Biskup Toruński Andrzej Suski wznowił działalność Bractwa i jednocześnie po raz pierwszy oficjalnie użył nazwy „Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej” w odniesieniu do długowiecznego kultu Matki Bożej w Wąbrzeźnie.

W dniu 14 sierpnia 2002 obraz Matki Bożej Wąbrzeskiej został uroczyście ukoronowany diademem poświęconym przez Ojca Świętego Jana Pawła II. W 2004 roku wąbrzeskie Sanktuarium zostało afiliowane do Patriarchalnej Bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie. Osobliwością wąbrzeskiego obrazu jest przedstawienie Matki Bożej w stanie brzemiennym. Na ten fakt zwrócono szczególną uwagę dopiero po przeprowadzeniu prac konserwatorskich w 1971 r. Duszpasterze tutejszej parafii, na czele z księdzem kustoszem doktorem Janem Kalinowskim, są przekonani, że znak ten należy odczytać w obecnym czasie jako „nowe objawienia Matki Bożej” i szczególne wyzwanie odnoszące się do obrony podstawowej wartości – życia ludzkiego; wyzwanie rzucone wobec fali pogardy dla bezbronnego i niewinnego człowieka. Zdają sobie sprawę z ogromnej szansy, jaka stoi przed sanktuarium, ale też z wielości zadań. Starają się wraz z całą wspólnotą parafialną, a zwłaszcza członkami Bractwa Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, Stowarzyszenia Rodzin Katolickich i Poradnictwa Rodzinnego, zorganizować taki ośrodek, z którego będzie emanowała zdrowa nauka o świętości i godności życia ludzkiego. Pragną, „aby stało się ono miejscem, w którym można by bez zacietrzewienia, w aspekcie pozytywnym, dyskutować o ochronie życia od poczęcia do naturalnej śmierci i uczyć szacunku dla tej najwyższej wartości”.